Jean Michel Jarre ⇒ Oxygene 14-20

[jman]

Ostatni post z poprzedniej strony:

Nie rozumiesz tez albo nie chcesz zrozumiec
Mysle, ze kompletnie nie rozumiesz
Szkoda, ze ich nawet nie starasz sie dostrzec
Temat wyczerpales nie majac nic do powiedzenia

Spodziewałem się po Tobie więcej Belmondo.

Z tymi współczesnymi recenzjami muzycznymi, jest tak jak z większością "testów" samochodów

Tak, dzisiaj juz nie ma nie sposnorowanych. Dlatego trzeba nauczyc sie je czytac, o ile nie sa naprawde bezdennie beznadziejne.

Ja malem na mysli recenzje, pisane przez ludzi, ktorzy na pisaniu i dziennikarstwie muzycznym zarabiaja pieniadze czyli robia to zawodowo, a nie przez kogos, kto sobie po prostu pisuje w internecie.

Niech no spróbuję zrozumieć ten Wasz ciąg logiczny:

1. Współczesne recenzje są niewiele warte
2. Są niewiele warte, ponieważ są sponsorowane
3. ...oczywiście mowa o recenzjach pisanych przez ludzi, którzy w ten sposób zarabiają

Hmm. Nadal nie wiem co z cała masą recenzji pisanych przez ludzi, którzy nie dostają za to pieniędzy. Rozumiem, że też są niewiele warte? Bo tak?

Pozdrawiam,
Krzysiek

[smith]

W końcu wysłuchałem Oxygene 3 inkryminowanego tu artysty - tak tak, wykazałem się cierpliwością, zażyczyłem sobie płytę jako upominek na święta.

Przesłuchałem. Jarre zagrał jak... Jean Michel Jarre. W końcu! . I jakoś tak dziwnie czyta się różne opinie w internecie, szczególnie te mówiące o braku oryginalności, brzmieniach które są na wyciągnięcie ręki w każdym VST (albo i nawet w smartfonach...) - to prawda, są na wyciągnięcie ręki, ale każdy kto po nie sięgnie będzie już tylko naśladowcą (o ile nie zrobi czegoś zupełnie po swojemu, ale to temat na osobny wątek). Dziwnie się też też czyta te opinie wiedząc, że na Ziemi są tysiące jego naśladowców.

Płyta nie jest przełomowa, ale o to właśnie chodzi - po co miałaby być? Czuć w niej trochę smutek i melancholię - nie wiem, czy to nie ostatnia, pożegnalna płyta czy efekt wypalenia, o którym w wywiadach Jarre otwarcie mówił. Płyta raczej dla 40+/50+ niż 20+ . Nie wnikam, ile w tym prawdy, że się Jarre zamknął na te parę tygodni i cofnął w czasie, a na ile był to ruch na sugestię wytwórni i zbliżające się 40-lecie Oxygene.

Cieszy mnie na tej płycie brak sterylności w wielu miejscach - u naśladowców ta sterylność wręcz odrzuca. Cieszy granie plamami w kilku momentach - ot się Jaś zapomniał i pobawił, wolno mu . I hicior też jest (18) - znak firmowy, szkoda że nie towarzyszy temu jakaś większa promocja i teledysk jak to miało miejsce 19 lat temu.
Cieszy też fakt, że płyta nie jest napchana pod korek do 74min.- takie napychanie niestety bywa nagminne odkąd powstał nośnik. Ach nie - no przecież to jest pod modne ostatnio LP... A nawet jeśli, to co?

Wiem, wiem, jestem głupcem w tłumie mędrców - ale sprawy mają się tak, że muzykę odbieram bardziej emocjami niż racjonalnie, dałem się ponieść sentymentom itd., zaliczam się już do grupy 40+ więc pewnie inaczej się nie da. No może właśnie o to chodziło? W przeciwnym razie będzie "wszystko już było".



PS. jman: Steve Hauschildt - poklilałem trochę na YT, jakie było moje zdziwienie, że miał swój event w ramach Boiler Room - do tej pory myślałem że tam raczej bardziej przytupajki grają (no nie mówie że zło jakieś, ale taką miałem percepcję)

[PM7]

Niech no spróbuję zrozumieć ten Wasz ciąg logiczny:

1. Współczesne recenzje są niewiele warte
2. Są niewiele warte, ponieważ są sponsorowane
3. ...oczywiście mowa o recenzjach pisanych przez ludzi, którzy w ten sposób zarabiają

Hmm. Nadal nie wiem co z cała masą recenzji pisanych przez ludzi, którzy nie dostają za to pieniędzy. Rozumiem, że też są niewiele warte? Bo tak?

Pozdrawiam,
Krzysiek

Oryginalnie dookreśliłem to inaczej. Nie podnosiłem kwestii sponsorowania (choć zgadzam się że proceder jest nagminny).

Nieważne czy ktoś zarabia w ten sposób czy nie (choć jeżeli recenzja jest jego środkiem do życia, to pole do korupcji jest oczywiście duże).
Ważne jest to, jakie informacje są zawarte w recenzji, i czy są kompletne, a pośrednio także ważne są kompetencje piszącego, bo z nich wynika treść. I z tą drugą kwestią: treści i kompetencji są związane dwa najczęstsze (poza opłaceniem) problemy recenzji:
1. Nie zawierają żadnej informacji, poza tej o subiektywnym odczuciu autora.
2. Jeżeli nawet zawierają jakąś informację która w założeniach miała mówić o elementach obiektywnych (np. tego jak coś de facto zostało zrobione) to często ta informacja jest fałszywa z powodu niekompetencji autora.

Odnosząc się do postu powyżej: mnie osobiście nie przeszkadza źródło brzmienia, może to być nawet zlewozmywak ale pod warunkiem że efekt będzie odpowiedni.

[Sublime]

Ale to wlasnie jest konkretne. Dzis nikt nie tworzy baz danych recznie, to powstaje algorytmicznie na podstawie preszukiwan, wysluchan, wyborow calej masy uzytkownikow i w ten sposob dziala to dosc celnie, choc nie precyzyjnie.
A u progu stoja automaty analizujace utwory pod katem gatunku.

Najwyraźniej po prostu sam jeszcze za dużo z tych baz nie wyciągnąłem - po czasie może będzie bardziej dokładna.

Ale mowa byla o VST. Chyba ze zle odczytalem kontekst.

W takim razie, czy porównanie do VST to przesada? Mimo mojej niewielkiej wiedzy trochę przy VSTkach siedziałem i wcale nie jest to dla mnie przesadzone i w tym kontekście.

I wlasnie dlatego nie rozumiem po co to sluchac i tyle sie rozpisywac skoro to takie zle.

Po prostu wyrażam swoją opinię - choć jestem zazwyczaj ciekawy, jak to tak wielu może się podobać taka muzyka.

Ja malem na mysli recenzje, pisane przez ludzi, ktorzy na pisaniu i dziennikarstwie muzycznym zarabiaja pieniadze czyli robia to zawodowo, a nie przez kogos, kto sobie po prostu pisuje w internecie. Lubie sobie poczytac tego bloga ad-hoc bo troche sie z niego dowiaduje, ale trudno mi czesc tekstow nazwac recenzjami, sa to raczej jakies wolne przemyslenia.

Recenzje czy przemyślenia - całkiem trafne i obejmują ten mniej recenzowany obszar elektroniki. Kilka płytek poznałem choćby dzięki temu, że wylądowały pewnego czasu na tamtym blogu.

Co do reszty - sam nie jestem w stanie zweryfikować, czy każdy recenzent z dowolnej popularnej strony dostaje swoje za takie, a nie inne pisanie.

Przesłuchałem. Jarre zagrał jak... Jean Michel Jarre. W końcu! . I jakoś tak dziwnie czyta się różne opinie w internecie, szczególnie te mówiące o braku oryginalności, brzmieniach które są na wyciągnięcie ręki w każdym VST (albo i nawet w smartfonach...) - to prawda, są na wyciągnięcie ręki, ale każdy kto po nie sięgnie będzie już tylko naśladowcą (o ile nie zrobi czegoś zupełnie po swojemu, ale to temat na osobny wątek). Dziwnie się też też czyta te opinie wiedząc, że na Ziemi są tysiące jego naśladowców.

Płyta nie jest przełomowa, ale o to właśnie chodzi - po co miałaby być? Czuć w niej trochę smutek i melancholię - nie wiem, czy to nie ostatnia, pożegnalna płyta czy efekt wypalenia, o którym w wywiadach Jarre otwarcie mówił. Płyta raczej dla 40+/50+ niż 20+ . Nie wnikam, ile w tym prawdy, że się Jarre zamknął na te parę tygodni i cofnął w czasie, a na ile był to ruch na sugestię wytwórni i zbliżające się 40-lecie Oxygene.

Wiem, wiem, jestem głupcem w tłumie mędrców - ale sprawy mają się tak, że muzykę odbieram bardziej emocjami niż racjonalnie, dałem się ponieść sentymentom itd., zaliczam się już do grupy 40+ więc pewnie inaczej się nie da. No może właśnie o to chodziło? W przeciwnym razie będzie "wszystko już było".

Naśladowców tego typu grania są rzeczywiście tysiące - kto nie wie, ten chyba po prostu sam nie szukał, a mnie się zdarzyło.

Przełomów nikt nie oczekiwał i chyba tylko postrzeleńcy na takie liczyli - kto liczył na całkiem porządną elektronikę może spokojnie posłuchać z dwa razy i zignorować, tak jak i ja czynię.

W wywiady Jaśka nie ma co wierzyć - wedle nich miało się już pojawić tyle płyt, tyle koncertów i tyle przełomów, że nie starczyłoby Francuzowi tchu, by w tym wszystkim być zaangażowanym w ciągu swojego życia.

Sam piszesz też, że płytka jest kierowana do 40+ - sam JMJ jednak poprzez to, jak promuje swój najnowszy szczyt możliwości przyznaje, że target jest jednak trochę młodszy. Ciekawe, czy ktoś młodszy rzeczywiście to kupuje.

[PM7]

Ze względów marketingowych nie sądzę, bo podłoga tej płyty jest odpowiednia właśnie dla młodych.

[Belmondo]

Nieważne czy ktoś zarabia w ten sposób czy nie (choć jeżeli recenzja jest jego środkiem do życia, to pole do korupcji jest oczywiście duże).

To jednak ma znaczenie. Bo jesli ktos zarabia, to ktos za to placi bo widzi w tym wartosc. Wielu sobie cos piszacych nie przeszlo by tego prostego kryterium, m.in. z powodow jak ponizej. To tez trzeba umiec dobrze robic, a nie po prostu sobie cos napisac co sie mysli jakby naprawde kogos to obchodzilo. To musi ktos kupowac.
Komercyjne recenzje maja to do siebie, ze ktos je weryfikuje pod katem merytorycznym, a ze zawsze sa troche naciagane (tez komercyjnie) to akurat daje sie zauwazyc i filtrowac.

Ważne jest to, jakie informacje są zawarte w recenzji, i czy są kompletne, a pośrednio także ważne są kompetencje piszącego, bo z nich wynika treść.

Amen.

I z tą drugą kwestią: treści i kompetencji są związane dwa najczęstsze (poza opłaceniem) problemy recenzji:
1. Nie zawierają żadnej informacji, poza tej o subiektywnym odczuciu autora.
2. Jeżeli nawet zawierają jakąś informację która w założeniach miała mówić o elementach obiektywnych (np. tego jak coś de facto zostało zrobione) to często ta informacja jest fałszywa z powodu niekompetencji autora.

3. Brak uzasadnienia dla jakkolwiek stawianych tez.

W takim razie, czy porównanie do VST to przesada? Mimo mojej niewielkiej wiedzy trochę przy VSTkach siedziałem i wcale nie jest to dla mnie przesadzone i w tym kontekście.

To nie bylo porownanie tylko bardziej zarzut, niczym nie uargumentowany w mojej ocenie. JMJ ma rzeczone instrumenty fizyczne.
Zdziwilbym sie gdyby po calym przetworzeniu, ktore przeszla plyta dalo sie rozroznic co bylo faktycznie uzyte.

Recenzje czy przemyślenia - całkiem trafne i obejmują ten mniej recenzowany obszar elektroniki. Kilka płytek poznałem choćby dzięki temu, że wylądowały pewnego czasu na tamtym blogu.

No to recenzje czy przemyslenia? Bo jest imho spora roznica.
Ja nie neguje trafnosci przemyslen, natomiast tam czesto daleko jest do recenzji.

[Sublime]

To nie bylo porownanie tylko bardziej zarzut, niczym nie uargumentowany w mojej ocenie. JMJ ma rzeczone instrumenty fizyczne.
Zdziwilbym sie gdyby po calym przetworzeniu, ktore przeszla plyta dalo sie rozroznic co bylo faktycznie uzyte.

Faktycznie przesadzony zarzut, ale nie jestem przekonany o tym, by go całkowicie wykluczyć. Nie wydaje mi się, że można uwalić sprawę miksu tak, by cały album brzmiał kompletnie płasko, za głośno i boleśnie cyfrowo. W takiej sytuacji korzystanie z ARP 2600 czy fizycznego Mellotronu wydaje mi się mało realne.

No to recenzje czy przemyslenia? Bo jest imho spora roznica.
Ja nie neguje trafnosci przemyslen, natomiast tam czesto daleko jest do recenzji.

Też dostrzegam pewne różnice, ale IMO te materie są tak płynne, że napisanie do bólu wzorcowej recenzji bez dozy przemyśleń wydaje mi się niemożliwe. W tym kontekście akurat typowych dla recenzji elementów zbyt dużo nie ma, ale pewne dostrzegam. Nie jestem jednak specjalnie cięty w tym temacie - tutaj nie trzeba mierzyć jak od linijki, kiedy kończy się recenzja, a kiedy zaczyna się potok swobodnych przemyśleń.

[PM7]

1. JMJ wysypał przy Electronice że wygodniej mu użyć VST niż syntezatora. Niemniej może i użył syntezatorów, a potem to zmasakrowano przy produkcji.

2.Wniosek? Jeżeli recenzja nie jest wymagana jako określone specyfikacją narzędzie do czyjejś pracy, tylko jest treścią do publikacji prasowej dla rozrywki, to nie ma znaczenia czy jest recenzją czy nie jest, bo odbiorca i tak nie zauważy różnicy. (oczywiście trochę przesadzam)

[tommsonn]

W tym roku od gwiazdora zażyczyłem sobie pod choinkę "Oxygene 3", a że byłem grzeczny cały rok, to płytę otrzymałem

Czytając te wszystkie wpisy poprzedników, zaczynam naprawdę cieszyć się że nie mam wykształcenia muzycznego, że nie znam się na instrumentach elektronicznych, wtyczkach itp. Moja wiedza kończy się na tym że odróżnię Yamahę DX7 od takiego Eminenta 310 i w sumie na tym koniec. Pozwala mi to cieszyć się muzyką bez jej analizowania i rozdrabniania na czynniki pierwsze.

Co do samej płyty, to naprawdę moim zdaniem jest bardzo dobra. Daleko jej oczywiście do pierwszej części ale jest to najlepsza muzyka jaką Jarre stworzył od 1997 roku, czyli od czasów "Oxygene 7-13". Można powiedzieć że znowu muzyka JMJ uruchomiła moją wyobraźnię, na taką dawkę emocji czekałem od 20 lat. Nie zgodzę się z poprzednikami że brak tej płycie spójności, moim skromnym zdaniem tworzy ona zamkniętą całość, z bardzo charakterystycznymi elementami z płyt poprzednich. Posiada też swój hit promujący jakim jest "Oxygene part 17", jednak pozostałe części są bardzo mroczne i zupełnie niepodobne do skocznej siedemnastki. Całość wieńczy najlepszy w mojej ocenie Oxygene part 20, niezwykle smutny, chwytający za serce utwór, w którym słyszę zagładę naszej planety, ta podniosła muzyka (ktoś napisze że to jedynie parę ciepłych barw) i dźwięki pękającej skorupy ziemskiej, burzy, sprawiają że mam ciary na plecach. Sama już okładka nawiązująca do grafiki Michela Grangera, ukazuje czaszkę, gdzie skorupy ziemskiej nieco ubyło w stosunku do części pierwszej z 1976 roku. Oxygene 3 to zdecydowany koniec opowieści o naszej planecie.

Słychać na tej płycie echa nie tylko Oxygene ale również Equinoxe czy Rendez-Vous. Mam wrażenie że jest to już ostatni album studyjny Jarre'a, dlatego powrócił do klasyki od której wszystko się zaczęło, nie robiąc jednocześnie prostych odniesień do dwóch poprzednich części. Jak na człowieka, który ma prawie 70 lat wyszło to całkiem dobrze.

Jeśli Jarre zdecyduje się na trasę koncertową taką jak "Oxygene Tour" z 2008 roku, z tym że rozbudowaną o trzecią część trylogii, to zdecydowanie wybrałbym się na taki koncert.

pozdrawiam

[blecho]

Tak. Oxygene 20 to może być jedyny utwór z tej płyty, który ma potęge starych Oxygenów. Być może jest tak dobry bo Jarre w swym niestety braku przesłania i weny wkładanej w dzisiejsze utwory, w ten musiał włożyć jakieś przesłanie, które ujawnia się samoistnie: zakończenie trylogii, smutek, tęsknota do lepszych czasów gdy się miało formę, młodość, życie....

[Belmondo]

Czytając te wszystkie wpisy poprzedników, zaczynam naprawdę cieszyć się że nie mam wykształcenia muzycznego, że nie znam się na instrumentach elektronicznych, wtyczkach itp. Moja wiedza kończy się na tym że odróżnię Yamahę DX7 od takiego Eminenta 310 i w sumie na tym koniec. Pozwala mi to cieszyć się muzyką bez jej analizowania i rozdrabniania na czynniki pierwsze.

Zdecydowanie lepiej nawet nie umiec czytac, po co gdzies potem wyczytac cos niepokojacego.

[PM7]

tommson, to nie jest kwestia wykształcenia muzycznego czy jego braku, tylko osłuchania.

O ile ktoś nie jest wybitnie amuzyczny, w takim sensie że ma koszmarnie wyjątkowe problemy z odróżnieniem wysokości tonów, to od samego osłuchania zależy odbiór dzieła muzycznego.

Niemniej jest w stanie uwierzyć że wiele osób uzna ten album za dobry, bo to czego się słucha jest tak potwornie koszmarne że ubogie dzieło Jarra i po dniu z Trójka może być miodem na uszy, a co dopiero po dniu z Eską.

[Belmondo]

Przesluchalem uwaznie.

Plyta przemyslana, niezwykle swieza, odkrywcza, rownoczesnie czerpiaca pelnymi garscmi z pierwowzoru.
Poszczegolne utwory latwo zapadaja w pamiec, jednak zaskakuja swoja nieprzewidywalnoscia i niepowtarzalnym charakterem.

Artysta z lekkoscia przenosi sluchacza w swoj odlegly i niezwykle tajemniczy swiat. Bogactwo formy, nietuzinkowe brzmienia i melodie, nigdzie indziej nie spotykane efekty dzwiekowe- to wszystko sprawia, ze ten swiat mozna odkrywac na okraglo, bez konca, bez zadnych nawet najmniejszych sladow znuzenia.

Wyjątkowa realizacja, muzyka brzmi przestrzennie, poteznie i dynamicznie, z zebem. Rzadko kiedy ma sie doczynienia z tak dojrzala i dopracowana w najmiejszych szczegolach produkcja.

Wzor dla innych produkcji i artystow. Prawdziwa perelka, nie mam watpliwosci, ze znajdzie swoje miejsce w panteonie najwybitniejszych plyt, a pokolenia beda sie na niej uczyc tajnikow kompozycji i dobrego wykonania.

[tommsonn]

Zdecydowanie lepiej nawet nie umiec czytac, po co gdzies potem wyczytac cos niepokojacego.

Porównanie raczej nie trafione. Bez umiejętności czytania ciężko byłoby funkcjonować w dzisiejszym świecie (no chyba że w buszu), natomiast wnikliwa analiza muzyczna to nie jest umiejętność niezbędna w życiu, no chyba że w taki sposób ktoś zarabia na chleb

pozdrawiam

[PM7]

Spróbuj przeprowadzić wnikliwą analizę muzyczną przy brytyjskich studentach nie od muzyki. Nazwą Cię "elitist" jakby to była obelga. Sowiecki duch usuwania dyrygenta.

[EMO]

Przesluchalem uwaznie.

Plyta przemyslana, niezwykle swieza, odkrywcza, rownoczesnie czerpiaca pelnymi garscmi z pierwowzoru.
Poszczegolne utwory latwo zapadaja w pamiec, jednak zaskakuja swoja nieprzewidywalnoscia i niepowtarzalnym charakterem.

Artysta z lekkoscia przenosi sluchacza w swoj odlegly i niezwykle tajemniczy swiat. Bogactwo formy, nietuzinkowe brzmienia i melodie, nigdzie indziej nie spotykane efekty dzwiekowe- to wszystko sprawia, ze ten swiat mozna odkrywac na okraglo, bez konca, bez zadnych nawet najmniejszych sladow znuzenia.

Wyjątkowa realizacja, muzyka brzmi przestrzennie, poteznie i dynamicznie, z zebem. Rzadko kiedy ma sie doczynienia z tak dojrzala i dopracowana w najmiejszych szczegolach produkcja.

Wzor dla innych produkcji i artystow. Prawdziwa perelka, nie mam watpliwosci, ze znajdzie swoje miejsce w panteonie najwybitniejszych plyt, a pokolenia beda sie na niej uczyc tajnikow kompozycji i dobrego wykonania.

Czekałem Belmondo na Twoją recenzję i tu...pełne zaskoczenie
Czytam,czytam i już czekam na ostatni akapit w stylu "...a teraz to już tak na poważnie", a tu nic - koniec,kropka.Aprobujesz ją w kazdej plaszczyźnie tego zagadnienia jakim jest "produkcja muzyczna na CD",że tak to ujmę.
Wielu sluchaczy zarzuca jej kiepski,płaski mastering - możesz jakoś szerzej się do tego odnieść?
Ja osobiście im więcej razy jej slucham , tym bardziej mi się podoba. Ma to Coś - trudne jednoznacznie do okreslenia.

[tommsonn]

Ja osobiście im więcej razy jej slucham , tym bardziej mi się podoba. Ma to Coś - trudne jednoznacznie do okreslenia.

Dokładnie mam to samo. Słuchając jej pierwszy raz na kompie nie wywarła na mnie tak wielkiego wrażenia, w momencie gdy posłuchałem tego albumu na CD, słucham jej praktycznie codziennie. Nie chcę się powtarzać ale to jest naprawdę dobra płyta. Mam wrażenie że gdyby nie poprzednie wybryki JMJ typu Teo&Tea czy dziwne kolaboracje na Elektronice, wielu starych fanów spojrzałoby na Oxygene 3 nieco przychylniej.

Jeśli jesteśmy już w temacie, EMO, czy bierzesz się może za jakiś temat z Oxygene 3 ??

pozdrawiam

[PM7]

Przesluchalem uwaznie.

Plyta przemyslana, niezwykle swieza, odkrywcza, rownoczesnie czerpiaca pelnymi garscmi z pierwowzoru.
Poszczegolne utwory latwo zapadaja w pamiec, jednak zaskakuja swoja nieprzewidywalnoscia i niepowtarzalnym charakterem.

Artysta z lekkoscia przenosi sluchacza w swoj odlegly i niezwykle tajemniczy swiat. Bogactwo formy, nietuzinkowe brzmienia i melodie, nigdzie indziej nie spotykane efekty dzwiekowe- to wszystko sprawia, ze ten swiat mozna odkrywac na okraglo, bez konca, bez zadnych nawet najmniejszych sladow znuzenia.

Wyjątkowa realizacja, muzyka brzmi przestrzennie, poteznie i dynamicznie, z zebem. Rzadko kiedy ma sie doczynienia z tak dojrzala i dopracowana w najmiejszych szczegolach produkcja.

Wzor dla innych produkcji i artystow. Prawdziwa perelka, nie mam watpliwosci, ze znajdzie swoje miejsce w panteonie najwybitniejszych plyt, a pokolenia beda sie na niej uczyc tajnikow kompozycji i dobrego wykonania.

Czekałem Belmondo na Twoją recenzję i tu...pełne zaskoczenie
Czytam,czytam i już czekam na ostatni akapit w stylu "...a teraz to już tak na poważnie", a tu nic - koniec,kropka.Aprobujesz ją w kazdej plaszczyźnie tego zagadnienia jakim jest "produkcja muzyczna na CD",że tak to ujmę.
Wielu sluchaczy zarzuca jej kiepski,płaski mastering - możesz jakoś szerzej się do tego odnieść?
Ja osobiście im więcej razy jej slucham , tym bardziej mi się podoba. Ma to Coś - trudne jednoznacznie do okreslenia.

Jeżeli to też był żart, to tego już nie wychwyciłem.
Recenzja Belmonda jest tak jednoznacznie przesłodzona, że widać wyraźnie ironię. Już pomijam niezgodność z faktami.

[EMO]

tommsonn napisał :"Jeśli jesteśmy już w temacie, EMO, czy bierzesz się może za jakiś temat z Oxygene 3 ? "
Kto wie,kto wie....wcześniej jednak przymierzę się chyba do jakiegoś numeru z Oxy 7-13.

[00adamek]

Także przesłuchałem i ...

Plyta przemyslana, niezwykle swieza, odkrywcza, rownoczesnie czerpiaca pelnymi garscmi z pierwowzoru.
Poszczegolne utwory latwo zapadaja w pamiec, jednak zaskakuja swoja nieprzewidywalnoscia i niepowtarzalnym charakterem.

Artysta z lekkoscia przenosi sluchacza w swoj odlegly i niezwykle tajemniczy swiat. Bogactwo formy, nietuzinkowe brzmienia i melodie, nigdzie indziej nie spotykane efekty dzwiekowe- to wszystko sprawia, ze ten swiat mozna odkrywac na okraglo, bez konca, bez zadnych nawet najmniejszych sladow znuzenia.

Wyjątkowa realizacja, muzyka brzmi przestrzennie, poteznie i dynamicznie, z zebem. Rzadko kiedy ma sie doczynienia z tak dojrzala i dopracowana w najmiejszych szczegolach produkcja.

Wzor dla innych produkcji i artystow. Prawdziwa perelka, nie mam watpliwosci, ze znajdzie swoje miejsce w panteonie najwybitniejszych plyt, a pokolenia beda sie na niej uczyc tajnikow kompozycji i dobrego wykonania.

... podpisuję się dwoma ręcyma ...

[Belmondo]

Recenzja Belmonda jest tak jednoznacznie przesłodzona, że widać wyraźnie ironię. Już pomijam niezgodność z faktami.

Hehe, bo tam wszystko jest na odwrot . Plyta jest tak wtorna, ze ja p...le

Aprobujesz ją w kazdej plaszczyźnie tego zagadnienia jakim jest "produkcja muzyczna na CD",że tak to ujmę.

A niech mnie reka boska broni. Dawno nie slyszalem tak kiepskiej plyty, serio.

Wielu sluchaczy zarzuca jej kiepski,płaski mastering - możesz jakoś szerzej się do tego odnieść?

Takie tam gadanie daltonisty o kolorach. Jak mozna powiedziec jaki byl mastering jak nikt (poza kilkoma osobami nie zaangazowanymi w projekt) nie slyszal miksow. Juz gdzies pisalem, ze dzisiaj standardem sa plaskie miksy (nie wchodzac w przyczyny i powody), sadzac po tym co slyszalem tak bylo w tym przypadku.
Bez watpienia plyta brzmi nedznie, ale to nie kwestia masteringu, tylko tak konkretnie wyprodukowanej plyty, ktora ktos zaakceptowal przed oddaniem do tloczni.